Το λεπτό χιούμορ επιστρατεύει η Ζαφειρία Αθανασοπούλου προκειμένου να συνομιλήσει δημιουργικά (και παιγνιωδώς) με ρεύματα και δημιουργούς που αποτέλεσαν τους προπομπούς/θεμελιωτές της σύγχρονης τέχνης — Dada, υπερρεαλισμός, arte povera, Fluxus, καταστασιακοί. Χρησιμοποιώντας, με ιδιαίτερο μεράκι, υλικά όπως ξυλαράκια, γύψο, κλαδάκια, οδοντογλυφίδες, κρίκους, χαλκόσυρμα, και συνδυάζοντάς τα με ευρεθέντα αντικείμενα (objets trouvés), όπως έκαναν οι υπερρεαλιστές, αλλά και ο Αλέξης Ακριθάκης όταν επεξεργάστηκε ξεβράσματα από τη θάλασσα και απορριμμένα πράγματα, συνθέτει τις λεπταίσθητες Μπαγκατέλες της, παραπέμποντας στα μικρά ανάλαφρα μουσικά κομμάτια από την εποχή του μπαρόκ έως σήμερα. Πρόκειται για ένα είδος οπτικοποίησης και γλυπτικής μεταφοράς της φιλοσοφίας του Erik Satie, όπου η ειρωνεία συγκατοικεί με την παιδική αθωότητα, αλλά και την παιδική επινοητικότητα — όταν, φέρ᾽ ειπείν, κατασκεύαζαν τα παιχνίδια τους από ευτελή καθημερινά υλικά. Η Ζαφειρία Αθανασοπούλου έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι ο παίζων άνθρωπος, ο homo ludens, σύμφωνα με τον όρο που εισήγαγε ο Ολλανδός φιλόσοφος Johan Huizinga, διαδραματίζει έναν κρίσιμο, λυτρωτικό ρόλο στις κοινωνικές διεργασίες.
ΓΙώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Τα έργα αποτελούν μέρος, μιας ευρύτερης ενότητας που ονομάζεται “Μπαγκατέλες”, δάνειο από τον μουσικό όρο “Bagatelle”*. Αποτελούν συνθέσεις ευρεθέντων αντικειμένων, ακατέργαστων και επεξεργασμένων υλικών, με παιγνιώδη και σκωπτική διάθεση, κάποιες από τις οποίες είναι διαδραστικές.
*(Η μπαγκατέλα (bagatelle) στη μουσική είναι μια σύντομη, εύκολη και ελαφριά σύνθεση, χωρίς συγκεκριμένη μορφή.[1] Η ονομασία της προέρχεται από τη λατινική λέξη baca που σημαίνει μικρό πράγμα. Τον όρο εισήγαγε ο Γάλλος συνθέτης και μουσικός Φρανσουά Κουπρέν της μπαρόκ περιόδου. Μια τρίλεπτη μπαγκατέλα σε λα ελάσσονα του Μπετόβεν με όνομα στα γερμανικά Für Elise (Για τη Λίζα) είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα της κλασικής μουσικής).
zafeiria athanasopoulou 